De laatste vier dagen

Maandag 7 juni
's Morgens is het donker maar droog. En we beginnen de dag rustig. Om half twaalf breekt de zon door en ziet de wereld er een stuk vriendelijker uit. Han heeft wat info ingewonnen op het kantoor en we kunnen te voet, via een wandeling door het enorme park en een passage over de highway, naar een redelijk nieuw soort Bataviastad. Het winkelcentrum bestaat uit twee delen (het eerste is
sinds een jaar of drie open, het tweede is net in de verhuur c.q. verkoop). Het zijn allemaal boutique achtige zaakjes, waarvan enkele merken ook bij ons bekend zijn, zoals Tommy Hilfinger, Esprit en Aldo. Mooie kleding, hoewel ik niet snap hoe die redelijk fors uitgevallen Canadese vrouwen hierin passen. Er is ook een grote bioscoop en een aantal restaurants. Het is ondertussen lunchtijd en we besluiten een typisch Canadees uitziend ding binnen te gaan. De meeste restaurants zijn er hier uit als veredelde burgerkings. En deze doet er niet voor onder. We worden met alle egards ontvangen, naar een tafeltje gebracht en we krijgen een eigen waitress genaamd Terry. We vragen en krijgen uitgebreid uitleg over allerlei gerechten, bestellen garlic bread fingers (voorgerecht) en daarna voor mij een crunchy pizza en Han neemt pasta met zeefruit. Lekker glaasje wijn en bier van de tap erbij
en we moeten zeggen het smaakte prima. Zoals ze ons in Quebec hebben 'geleerd', geven we onze Terry een passende fooi, die gezien haar blij verraste gezicht waarschijnlijk aan de hoge kant was. Met het gevoel dat je een goede daad hebt verricht, keren we via het park weer terug naar de camping. We wandelen langs een mooi begroeide waterloop, dat van oudsher de beide meren verbindt waar de camping tussen ligt. Het wordt met sluisjes op peil gehouden, zoals de indianen (Micmac) dat in hun tijd al deden. Terug in de camper begint Han met de enorme klus van het uitsorteren van de duizenden foto's.

Dinsdag 8 juni
De dag begint stralend. Strakblauwe lucht. Echt zo'n dag om met de pont over te steken naar downtown Halifax. Zoals Han al zo keurig had uitgezocht, stopt er een bus op nog geen vijf minuten lopen van de camping, die je tot bijna bij de ferry terminal brengt. We treffen een buschauffeur wiens service zover gaat, dat hij ons en matst met de kaartjes (we krijgen een veel langere overstap dan waar we recht op hebben) en ons eenmaal aangekomen bij het eindpunt uitgebreid uitlegt hoe we bij de ferry moeten komen en daarvoor zelfs uit zijn bus stapt. De ferry is wat wij een pontje zouden noemen, maar alleen voor voetgangers. Het ziet er uit als een varende wastobbe en het verbindt downtown Dartmouth met downtown Halifax en dat in tweevoud, want zodra er van de ene kant eentje vertrekt, vertrekt er ook eentje van de andere kant (het is net doctorandus P). En denk maar niet dat je er zomaar op mag. Het gaat allemaal erg gereglementeerd : de passagiers worden opgevangen in een hal, waarvan de deuren net zolang dicht blijven, totdat de boot is leeggestroomd. Pas dan worden de 'vertrekkende' passagiers op de boot toegelaten. En ook hier nergens gedrang, gehaast of voordringen. Het tochtje over Harbour Bay op zich duurt een kleine tien minuten en met dit mooie weer is het heerlijk toeven op het bovendek. Han heeft een leuke wandelroute uitgestippeld die helemaal langs de havenkant loopt. Het hele stuk langs de haven is een km of drie en men heeft erg zijn best gedaan om het aantrekkelijk te maken voor wandelaars. Er zijn heel veel restaurantjes, pubs, terrasjes afgewisseld met modern gebouwde lage appartementen, musea en niet te vergeten Pier 21. Dit was de plek waar alle immigranten Nova Scotia binnenkwamen vanuit de "oude wereld". Vooral de info plaquettes met de verhalen en de foto's van de families van tijdens en vlak na de tweede wereldoorlog, vaak direct vanuit de kampen, zijn erg indrukwekkend. Van al dat lopen krijg je trek. En Han zijn plan omvat ook een uitgebreide lunch met onder andere oesters. Uit de vele soorten kiezen we die die gevangen zijn in Pictou Harbour (want daar zijn we langs gereden). En inderdaad, ze zijn heerlijk. Ook mijn krab salade is de moeite waard. We bezoeken nog een kleine tentoonstelling van werk van jonge kunstenaars in het Crafts and Design Museum. Om vijf uur nemen we de pont terug en aansluitend de bus naar de camping. En zo hebben we voor in totaal vijf dollar reisgeld toch driekwart dag plezier gehad! Terug op de camping worden we uitgenodigd voor een glaasje door onze Nederlandse "buren", die dezelfde Fraserway camper hebben als wij. Ze zijn zo'n vijftien jaar ouder dan wij en nog heel kwiek. We hebben een heel leuk contact. En de verkiezingen komen uitgebreid aan bod en dan vooral de afloop. Ze wonen in Haren en hij is na tien jaar leraar Engels geweest te zijn, overgestapt naar Wolters Noordhof en heeft als directielid veel in Azie rondgereisd. Hun verhalen over West Canada smaken voor ons naar meer.

Woensdag 9 juni
Algehele poets- en inpakdag. Volgens de verhalen van onze "buurvrouw" is het genoeg de camper op te ruimen en veegschoon achter te laten. Maar we doen het toch maar op onze manier : hoe zouden wij zelf de camper graag willen krijgen, nou zo schoon dus. Alles bij elkaar neemt dit toch een flink aantal uurtjes in beslag. Gelukkig is het mooi weer dus alles kan lekker buiten liggen.
's Middags onder de thee wachten we er op dat het in Nederland tijd wordt voor de eerste prognoses. Een nek aan nek van PvdA en VVD dat is wel duidelijk. Later nog even sms contact met Fred en 's nachts om kwart over drie komen de definitieve uitslagen bij ons binnen. We worden er niet vrolijk van. Net zomin als onze "buren", zoals later blijkt.

Donderdag 10 juni
En dan breekt onverbiddellijk onze laatste vakantiedag aan. We hebben niet veel meer te doen behalve rustig ontbijten, de laatste spullen inpakken, de "buren" goeiendag zeggen en op weg te gaan naar Fraserway. Toch altijd een beetje spannend. Nou, dat blijkt dus helemaal niet nodig. Hebben we de tanks geleegd, is de benzinetank vol, geen deuken of boetes en vooral hebben we een leuke vakantie gehad ?! Mijn uitgebreide poetswerk wordt niet (echt) opgemerkt. Op ons verzoek worden we afgeleverd op het vliegveld. We brengen de koffers in een depot en bedenken dat we nog wel een keer in Halifax willen kijken. De eerste keer hebben we een ijsco zaak overgeslagen waar het lekkerste ijs van de wereld wordt gemaakt en dat willen we deze keer goedmaken. Je kiest uit vier basissmaken, Han vanille en ik (hoe kan het ook anders) chocola, en dan kies je een vulling, Han chocolade fudge en geraspte kokos en ik crunched caramel toffee. Dat hele spul wordt (per persoon natuurlijk) gemengd tot een grote bal en in een bakje of een wafelhoorn geschept. En dan maar smullen... Hiervoor hebben we de airporter genomen. Een busje dat heen en weer rijdt tussen het vliegveld en de grote hotels in Halifax en Dartmouth en je voor de niet geringe somma van 84 dollar heen en terug brengt. We laten ons afzetten bij ons hotel (Lord Nelson) en van daaruit wandelen we de winkelstraten door op weg naar het lokkende ijs. Om kwart voor zes laten we ons weer ophalen door het busje en dan begint het lange wachten... compleet met de eerste vertraging van deze lange en geweldige vakantie.